030303 x 20 Jaar De Helling

Een interview met de Utrechtse acid-pioniers

Freek, Stijn, Sander, Jeroen en Jeroen: vijf oer-Utrechtse acidheads, verenigd uit liefde voor de pruttelende sound van de 303-synthesizer. Hun kleine maffe acidfeestjes in de werfkelders groeiden al snel uit tot een clubconcept van formaat, dat nu al bijna twintig jaar lang onze zaal tot extase drijft. In die jaren hebben de mannen in ieder hoekje van De Helling staan draaien. Van de zaal tot de foyer, en zelfs in de parkeergarage. We spraken vier vijfde van het collectief over de plek waar ze zoveel knotsgekke avonden beleefden: de ‘zwarte doos met het beste geluid van de stad’.

Wat is jullie relatie met De Helling?

Freek: Nou, ik heb een relatie met de directrice, hahaha! Nee, onze relatie met De Helling gaat al een tijdje terug, hè? 2005 of zo? Nee, eerder nog!

Stijn: In 2005 gaven we hier voor het eerst een 030303-party, maar daarvoor draaiden we hier ook al. In de foyer, maar ook hier in de zaal. Dus ik denk zo vanaf 2002/03. Zou dat kunnen? 2002 niet? Oké, 2003 dan.

Hoe zijn jullie begonnen met het organiseren van feesten?

Freek: Wij hebben elkaar ontmoet in EKKO. We werden allemaal uitgenodigd door wijlen Roy Avni, die Electronation organiseerde in De Helling. Wij draaiden daar allemaal als een soort talents, zeg maar. We ontdekten toen dat we alle vier ongeveer dezelfde smaak hadden, en een paar maanden later belde Stijn me op van: ‘Yo, zullen we allemaal 100 euro neerleggen en in K-Sjot een acidfeest geven?’ Daar begon het allemaal. Dat werd opgepikt door Tivoli…

Stijn: Tivoli De Helling!

Freek: Ja, Tivoli De Helling. Toen mochten we daar een feest geven. We hebben meteen een weekender georganiseerd: één avond in Tivoli Oudegracht en één avond in De Helling. Dat was ons eerste bovengrondse feestje.

Kunnen jullie je daar nog veel van herinneren? Hoe was de sfeer?

Freek: In De Helling hadden we toen een vrij electronica-achtige line up…

Stijn: Met Mike Dread!

Freek: En Funckarma. Tegenwoordig werken zij allemaal als geluidsmensen bij De Helling, maar dat waren toen grote elektronica-pioniers. Dat was dus wel een avond voor de gevorderde muziekliefhebber, als ik het zo mag zeggen.

Stijn: De kale man met bril.

Freek: Hahaha! Ja. Head-nodding.

Hoe zouden jullie De Helling in 20 seconden beschrijven?

*Duwen allemaal de microfoon naar elkaar toe*. Jeroen, uiteindelijk: Oh, dat moet ik doen? *Haalt diep adem* Euuuuuhhhhhhhh… Sfeervol, leuk dat het buiten de stad is, een poppodium waar liefhebbers naartoe komen met verschillende achtergronden… Aanvullingen?

Freek: Ik vind het ook het beste geluid van Utrecht, dus als ik muziek wil ervaren, kom ik graag naar De Helling. De entourage is best wel simpel: gewoon een doos, zeg maar. Maar het geluidssysteem is het beste van de stad. Dat is wel echt een toevoeging, vind ik.

Hoe zien jullie de functie van De Helling voor de stad Utrecht?

Jeroen: De Helling biedt opkomende artiesten een podium, en jonge organisaties ook. Wij zijn ooit ook zo begonnen. Het is flink gegroeid en we hebben veel feesten op andere plekken kunnen doen. De Helling heeft ons daarbij geholpen.

Freek: Het was bijvoorbeeld ook Lévi, die hier jarenlang als programmeur heeft gewerkt, die tegen ons zei: ‘Jullie bestaan 15 jaar, zullen we een feestje geven?’ Wij waren niet met zulke dingen bezig, weet je wel. Het was De Helling die ons daar altijd in geholpen, gesteund en gestuurd heeft. En ons ook vrijgelaten in wat we programmeerden.

Stijn: De programmering is alternatief.

Freek: Ja, ze programmeren in de niche. Daarom kan ik ook als bezoeker mijn hart ophalen. Of het nou, rock, techno, drum & bass of indie is… hier staan altijd de interessante acts. Als je kijkt naar TivoliVredenburg, dan zie je meer publiekstrekkers. De Helling – zeker ook met het geluid dat ze hebben – kan juist heel mooie underground-artiesten boeken. Dat vind ik wel een grote toevoeging aan de stad.

In die twintig jaar dat jullie hier draaien en feesten geven hebben jullie vast heel wat moois meegemaakt. Wat zijn jullie favoriete herinneringen?

Freek: De meest legendarische avonden zijn toch wel de rave-avonden. Dat organiseren we één keer per jaar – echt volgens raveconcept. En mensen wisten dat ook, dus ze kwamen volledig uitgedost in gekke pakjes. We gooiden dan allemaal gekke opblaasdingen het publiek in en we boekten ook echt knallers van klassiekers: 808 State, SL2, A Guy Called Gerald, T99. Dat soort oude namen in combinatie met nieuw talent. Dat waren wel echt de meest legendarische avonden hier in De Helling.

Jeroen: We hadden het net nog even over een feest: de verjaardag of het afscheid van Arlette (nu directeur). Dat was een legendarische avond in de backstage. Er was namelijk een wodkabar, dat kon toen. De rest is geschiedenis. *Jeroen, Stijn en Freek gniffelen instemmend*.

Jeroen 2:  Ik weet ook nog dat we een keer Bogdan Razinsky hadden geboekt, en die duwde Sander vanaf het podium het publiek in. Hij surfte over het publiek de rook in.

Stijn: Ik heb er nog twee! Een rave waarbij we een enorme vlag over het publiek heen knalden.

Freek: Ohhh, de smileyvlag!

Stijn:… en nog een Stekkerfest waarbij we opeens in de foyer stonden.

Freek: Nee, je bedoelt de loading dock.

Stijn: Ah ja. Weet ik veel hoe dat heet. Toen stonden we opeens daar te draaien, in een soort terror-tunnel. Dat was echt tof!

Freek: We hebben ook vaak in de foyer gestaan op andere feesten, helemaal in het begin. Dat is ook De Helling. Ze boden ons die kans al heel vroeg. Toch wel echt heel belangrijk, dus.