Oh Hiroshima

Wat 15 jaar geleden begon als een bescheiden zolderkamerproject, is uitgegroeid tot één van de toonaangevende namen binnen de internationale postrock-scene. Het Zweedse Oh Hiroshima blijft maar zieltjes winnen met z’n prachtige, filmische postrockcomposities. Waar hun zelf uitgebrachte debuut nog wat onder de radar bleef, brak de band keihard door met opvolger Silence We Yearn.

Dat succes leverde het viertal een Europese tour op met postrock-legends God Is An Astronaut, en twee releases op het vooraanstaande Napalm Records, een label dat vooral metalbands onder z’n vleugels heeft, maar voor deze band graag een uitzonderingetje maakt. De zelfgeknutselde albumreleases zijn verleden tijd. Niet slecht voor vier vrienden uit een slaperig Zweeds dorpje.

Door de jaren heen bleef de band z’n geluid uitdiepen, met steeds meer invloeden uit de shoegaze, elektronica, indierock en postpunk. Afgelopen jaar verscheen All Things Shining: hun vijfde studioalbum waarop alles samenkomt wat deze band zo goed maakt. Dynamdiek, gevoel en een gelaagde sound. Met op de cover een woeste golf. Een tsunami van geluid en waarmee Oh Hiroshima De Helling op [datum] komt overspoelen.

Zin in een reisje door je eigen ziel? Kom dan wat eerder, want de instrumentale postrock van  Törzs voelt aan als gratis therapie. Met hun van emotie doordrenkte sound kietelen ze je binnenwereld op plekken waarvan je niet eens wist dat ze bestonden. Het best geconsumeerd met je ogen dicht. 

 Dat dit genre niet alleen maar draait om introspectie en zielenroerselen, bewijst Thistle Sifter. Dit Engels/Utrechtse soloproject laat zien dat instrumentale ambient-rock best politiek geëngageerd kan zijn. Multi-instrumentalist Pete Barnes laat zich inspireren door de coronacrisis, Brexit en alle andere teringzooi in de wereld, en maakt daar – wonder boven wonder – iets bloedmoois van.